Ο Τάσος Λειβαδίτης γεννήθηκε σαν σήμερα το 1922. Είναι λίγα τα λόγια που μπορούμε να αρθρώσουμε για τον σπουδαίο αυτό άνθρωπο. Είναι οι στίχοι από τα ποιήματά του που μας έρχονται στο μυαλό και οι στίχοι που έχουμε τραγουδήσει, με την ίδια συγκίνηση κάθε φορά. Είναι και το γεγονός πως το «αβέβαιο όνειρο» μέσα στο οποίο έζησε την «ακαθόριστη ηλικία του» είναι και δικό μας.
Η Κατεχάκη είναι ένας σταθμός. Η katekaki είναι μια στάση. Στον πρώτο κατεβαίνουν όσοι προσφεύγουν στις υπηρεσίες περίθαλψης των κοντινών στρατιωτικών νοσοκομείων. Από τη δεύτερη περνάνε οι μετανάστες που καταφεύγουν στις υπηρεσίες καταγραφής και «νομιμοποίησης» που προσφέρονται σε αυτή εδώ την περιοχή της ευρωπαϊκής μεθορίου.
Χάθηκε ένα τεράστιο ταλέντο αλλά η μουσική του θα ζει για πάντα. Ο Αμερικανός πιανίστας, συνθέτης και ποιητής, Cecil Taylor -αδιαφιλονίκητο μέλος της Αγίας Τριάδας της free jazz-μαζί με Coltrane και Coleman- έφυγε στα 89 του…
«Η ιστορία, όσο και αν έγινε απόπειρα αλλοίωσης της, όσο και αν επιχειρήθηκε η πλήρης απουσία και απαξίωσή της, δεν χάθηκε από τις συνειδήσεις και από τα βιώματα των ανθρώπων».
Nan σημαίνει ψωμί. Ψωμί σημαίνει φαγητό και επιβίωση. Και το φαγητό ενώνει λαούς, αξίες, πολιτισμούς και παραδόσεις. Προσπερνά διακρίσεις και διαχωρισμούς
Σήκωσε την κάμερα, άνοιξε το μικρόφωνο και αφηγήσου μια ιστορία για την έμφυλη βία, με τη μορφή μιας μικρής ταινίας μυθοπλασίας, ενός ντοκιμαντέρ, ενός visual…
Eίναι στο χέρι μας να σταματήσουμε την καταστροφή στον τόπο μας και τις ζωές μας. Αυτό το mall στην Ακαδημία Πλάτωνα δεν θα γίνει! Δεν θα τους αφήσουμε!
Με την ολοκλήρωση της ακρόασης ηχητικών αποσπασμάτων από τις τηλεφωνικές καταγραφές και το πέρασμα στην προβολή βίντεο και άλλων εγγράφων από τον δίσκο του υπολογιστή του αρχηγού της Χ.Α., Ν. Μιχαλολιάκου, συνεχίστηκε η δίκη της Χ.Α. ως εγκληματικής οργάνωσης
Το Troy μέσα σε 8 επεισόδια προσπαθεί να συμπυκνώσει την κυριολεκτική κλασική ιστορία της στοργής, του καθήκοντος, της τιμής, της οικογένειας και της προδοσίας που παίζει σε μια αιματηρή σκηνή. Τα επακόλουθα της θρυλικής ιστορίας του Πάρη και της Ελένης είναι τα πράγματα που δημιουργούν η ποίηση και η μυθολογία και δεν έχουν καταφέρει ακόμα να μεταφερθούν με την ομορφιά που τους αξίζει στην μεγάλη ή τη μικρή οθόνη.
Σήκωσε την κάμερα, άνοιξε το μικρόφωνο και αφηγήσου μια ιστορία για την έμφυλη βία, με τη μορφή μιας μικρής ταινίας μυθοπλασίας, ενός ντοκιμαντέρ, ενός visual…
Το να δώσεις στον Νέσμπο την ευκαιρία να διασκευάσει τον “Μάκβεθ”, είναι σαν να λες σε έναν πυρομανή ότι μπορεί να παίξει με τη φωτιά! Οι εκρήξεις θα είναι απανωτές, μεγάλες και εντυπωσιακές.
Δυο εξαιρετικά αναγνώσματα με αναφορές στην ίδια πάνω κάτω πολιτική περίοδο- μεσοπόλεμος με έμφαση στην άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία και η ζωή λίγο πριν, κατά την διάρκεια και αμέσως μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο για δυο απελπισμένους κομμουνιστές σοβιετικούς πράκτορες.
Όπως αποδείχτηκε προ λίγων ημερών με την απόσυρση (προς το παρόν τουλάχιστον) του νομοσχεδίου Τσιρώνη, το να βρεθούμε όλοι στο πλευρό των ζώων με όποιον τρόπο είναι ο καλύτερος τρόπος υποστήριξης
Μια εκδήλωση ενημέρωσης και αλληλεγγύης, ενόψει και των επερχόμενων προεδρικών εκλογών, από την Ελληνική Επιτροπή Αλληλεγγύης «Είμαστε όλοι Βενεζουέλα»
Την εκδήλωση οργανώνει η Πρωτοβουλία Αλληλεγγύης στον Παλαιστινιακό λαό, την Πέμπτη 29 Μάρτη, στην Αθήνα (ΕΜΠ, στο αμφ. Γκίνη 7μμ)
Το πρώτο θεατρικό ανέβασμα του έργου «Κηδεύω α’ Εκπνοή» του Δημήτρη Δημητριάδη από την ομάδα Lynx, στο Κέντρο Ελέγχου Τηλεοράσεων.
Μια απόπειρα προσέγγισης ενός ιδιαίτερα περίπλοκου και «καυτού» ζητήματος
Αντί ο χρόνος που κερδίζεται με την αυτοματοποίηση να οδηγεί σε απαλλαγή των ανθρώπων από την καταναγκαστική δουλειά, παίρνει τη μορφή της ανεργίας, ενώ εντείνεται και η εκμετάλλευση όσων συνεχίζουν να εργάζονται
Μια φωτογραφική καταγραφή της ναζιστικής κουλτούρας. Το Άουσβιτς απελευθερώθηκε στις 27 Γενάρη του 1945. Η μνήμη μας ποτέ.
Ο ιταλικός βορράς μέσα από εικόνες που συνθέτουν τις αντιθέσεις του, τις αντιφάσεις του, την πάλη για την ηγεμονία. Εικόνες-φαντασιακά που προβάλλουν τις αισθητικές, κοινωνικές, πολιτικές πλευρές αυτής της πάλης -και όχι μόνο.
Εκείνο τον Δεκέμβρη οι φλογισμένοι δρόμοι της πόλης είχαν γεμίσει εκατοντάδες συνθήματα, μηνύματα που αποστέλλονταν μαζικά στους διαβάτες και τους περαστικούς. Ο δημόσιος χώρος μιλούσε τη γλώσσα των εξεγερμένων…
1941: Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος: Γερμανικά στρατεύματα εισέρχονται στην Αθήνα, αρχίζει η περίοδος της Κατοχής, 1945: Ο Μπενίτο Μουσολίνι συλλαμβάνεται από Ιταλούς παρτιζάνους.
1944: Απαγωγή του υποστράτηγου Κράιπε από από Βρετανούς κομμάντο και Έλληνες αντιστασιακούς στην κατεχόμενη Κρήτη, 1986: Στον πυρηνικό σταθμό παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας του Τσερνόμπιλ, στη Σοβιετική Ένωση, σημειώνεται έκρηξη, με αποτέλεσμα το χειρότερο πυρηνικό ατύχημα στην Ιστορία, 1937: Ισπανικός εμφύλιος πόλεμος: Οι Γερμανοί βομβαρδίζουν την Γκερνίκα.
404 π.Χ.: Τερματίζεται ο Πελοποννησιακός Πόλεμος, 1944: Πραγματοποιούνται μυστικές εκλογές στην κατεχόμενη Ελλάδα για την ανάδειξη εκλεκτόρων στο Εθνικό Συμβούλιο (ΠΕΕΑ)
Επτά «πέτρινα» χρόνια μέσα από την κάμερα του Π. Βούλγαρη. Δείτε ολόκληρο το ανέκδοτο ντοκιμαντέρ του Έλληνα σκηνοθέτη με σπάνια ντοκουμέντα.
Πολυτεχνείο. 17 Νοεμβρίου σήμερα… Η μνήμη παραμένει σε διαρκή και αγωνιώδη διαπάλη με τη λήθη και τον κίνδυνο της μουσειοποίησης. Οι έννοιες παλεύουν να κρατήσουν το νόημά τους ή να το επαναδημιουργήσουν εντός της νέας πραγματικότητας. Αριστερά, εξουσία, ελευθερία, δημοκρατία, παιδεία, δουλειά, ψωμί αλλά και ιμπεριαλισμός, χούντα, βασανιστήρια, καταστολή, στρατός στις πόλεις, αντικομμουνισμός. Στροβιλίζονται εδώ, ακόμα σήμερα, και στροβιλίζουν τις ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων…
Μια ομάδα «που υποστηρίζει την αντίστασή σας» έστελνε το δικό της μήνυμα στους Έλληνες που διαδήλωναν για τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα.
Η Κατεχάκη είναι ένας σταθμός. Η katekaki είναι μια στάση. Στον πρώτο κατεβαίνουν όσοι προσφεύγουν στις υπηρεσίες περίθαλψης των κοντινών στρατιωτικών νοσοκομείων. Από τη δεύτερη περνάνε οι μετανάστες που καταφεύγουν στις υπηρεσίες καταγραφής και «νομιμοποίησης» που προσφέρονται σε αυτή εδώ την περιοχή της ευρωπαϊκής μεθορίου.
Τa stencil βγάζουν τη γλώσσα σε μια εξωραϊσμένη, πλήρως εμπορευματοποιημένη (και στρατιωτικοποιημένη) εικόνα της πόλης, όπου η διαφήμιση μονοπωλεί τεράστιες επιφάνειες και αιχμαλωτίζει το βλέμμα.
Ο χώρος εκκρίνει μονίμως αισθητική. Βερολίνο, δίχως την παρουσία των ανθρώπων, σε κοντινά πλάνα, αποκομμένα, ακίνητα, στάσιμα, εικαστικότητα νέτη, σκέτη, επιφάνεια, μακριά από νοηματοδότηση και συνειρμούς. Μια φωτογραφική πρόταση.
«Πήγα πίσω στην πόλη μου, όταν οι σέρβοι την ελευθέρωσαν. Δεν έμεινε τίποτα…Τότε είδα ένα πράγμα που δεν θα ξεχάσω ποτέ. Δύο παιδιά 10 ετών πλησίασαν με όπλα στα χέρια τους. Πάντα θα θυμάμαι τα μάτια τους.»
Με κοινή ανακοίνωση και συντονισμό απαντάνε όχι ένας, ούτε δύο, αλλά εικοσιτέσσερις (24) διαφορετικοί σύνδεσμοι οπαδών από όλη την Ελλάδα στο εντεινόμενο πλαίσιο καταστολής, ελέγχου και απαγορεύσεων που αντιμετωπίζουν από το κράτος.
Πέρασαν κιόλας δώδεκα χρόνια από τότε που ο Τζoρτζ Μπεστ έφυγε για τη γειτονιά των αγγέλων. Συνοδευόμενος όμως μέχρι και την τελευταία στιγμή από τους διαόλους του. Ή καλύτερα ένας ήταν ο διάολός του. Το ρημάδι το ποτό που τον μεταμόρφωνε σε τέρας. Αυτός ο διάολος που δεν τον άφησε να γίνει ποτέ αυτό για το οποίο ήταν πλασμένος. Ο κορυφαίος ποδοσφαιριστής όλων των εποχών.
Σίγουρα ο παλαβός προσπαθεί να μας πείσει πως παίζοντας μουσική έχει μαγέψει την κόμπρα και ίσως να έχουν γίνει φίλοι! Το πιθανότερο είναι πως οι κόμπρες δεν δίνουν δεκάρα για τη μουσική και το μόνο που τις ενδιαφέρει είναι να κρατήσει ο μουσικάντης και η καραμούζα του την κατάλληλη απόσταση ώστε να μην φαίνονται απειλητικοί. Όλη αυτή η κατάσταση έχει κάτι που μοιάζει όχι μόνο με την σχέση μας με τους άλλους, αλλά και με τον ίδιο μας τον εαυτό.
Φαίνεται πως ξεχνάμε, κυρίως όταν έχουμε ξεχαστεί. Όταν αδυνατούμε να βρούμε τον εαυτό μας να συγκρατείται ζεστά στο νου κάποιου άλλου. Η μνήμη μας είναι εφικτή μόνο τη στιγμή που νιώθουμε ότι ανήκουμε.(…) Οι αναμνήσεις είναι πλάσματα από το μέλλον επειδή κάθε φορά μας εκπλήσσουν με τις οδύνες που η γέννηση τους απαιτεί.
[Παρατηρείται μια δυσκολία στην ανάκρουση των εθνικών ύμνων κρατών της πρώην Σοβιετικής Ένωσης]
Βλαντίμιρ Μαγιακόφσκι: 19 Ιουλίου 1893 – 14 Απριλίου 1930
«Στα παλιά μας παπούτσια κι αν δε βρίσκονται στους Ομήρους και στους Οβίδιους άνθρωποι σαν και μας, βλογιοκομμένοι απ’ την καπνιά. Εμείς, ο καθένας από μας, κρατάμε μέσα στη γροθιά μας τους κινητήριους ιμάντες του σύμπαντος.»
Πέρασαν 88 χρόνια από την ημέρα που έφυγε ο Βολόντια και συνεχίζει ακόμα να κυκλοφορεί ανάμεσά μας, σα Σύννεφο με παντελόνια, και χωρίς μια άσπρη τρίχα στην ψυχή…
